Ostre zapalenie najądrza
Większość przypadków ostrego zapalenia najądrza ma etiologię zakaźną. Poniżej 40 r.ż. jest to zasadniczo choroba przenoszona drogą plciową, a najczęstszymi czynnikami zakaźnymi są patogeny odpowiedzialne za zapalenie cewki moczowej (dwoinki rzeżączki i chlamydie). Po 40 r.ż. zapalenie najądrza jest zwykle spowodowane zakażeniem bakteriami pałeczkowatymi (E. Coli) i wiąże się z zakażeniami dróg moczowych i zapaleniem gruczołu krokowego.
Klinicznie pacjent zgłasza ból w okolicy moszny i pachwiny, którego intensywność wzrasta na przestrzeni godzin lub dni. W dodatku może się on uskarżać na bolesność przy oddawaniu moczu lub wyciek z cewki moczowej (zwłaszcza w trakcie rozwoju postaci przenoszonej drogą płciową). W badaniu fizykalnym pacjent może zdradzać objawy toksemii i gorączki. Początkowo zauważa się obrzęk i rumień moszny oraz jej tkliwość, a najądrze daje się w badaniu fizykalnym odróżnić od jądra. Później, kiedy dochodzi do zakażenia i przekrwienia jądra, trudno odróżnić jądro od najądrza – tworzą one jedną, powiększoną, bolesną przy dotyku masę (zapalenie jądra i najądrza). Badania laboratoryjne często wykazują leukocytozę z przesunięciem obrazu białokrwinkowego w lewo. Badanie moczu może, ale nie musi świadczyć o zakażeniu bakteryjnym. Należy pobrać wymaz z cewki moczowej i próbkę moczu na posiew, którego wynik nie powinien jednak determinować początkowego rozpoznania ani leczenia. Jeśli zapalenie nąjądrza jest nabyte drogą płciową, powinno się pobrać krew na odczyn VDRL. W diagnostyce różnicowej trzeba wziąć pod uwagę skręcenie jądra (najbardziej rozpowszechnione wśród chłopców w wieku od 12 do 18 lat, natomiast rzadkie u mężczyzn po 30 r.ż.), guz jądra (jeden z najbardziej powszechnych nowotworów złośliwych u młodych mężczyzn), wodniak jądra i żylaki powrózka nasiennego. Badanie ultrasonograficzne dopplerowskie i scyntygrafia mogą być pomocne w postawieniu ostatecznej diagnozy.
W przypadku wystąpienia ostrego zapalenia najądrza. Ania radzi ze strony www.aniaradzi.pl aby wybrać się do lekarza urologa
Leczenie jest bezpośrednio uzależnione od spodziewanej etiologii. W postaci przenoszonej drogą płciową antybiotykoterapia jest podobna jak przy zapaleniu cewki moczowej. Przy podejrzeniu zakażenia bakteriami pałeczkowatymi stosuje się leczenie jak w zakażeniu układu moczowego. Schemat terapii, poza leczeniem antybiotykami, obejmuje wypoczynek w łóżku do ustąpienia bólu, założenie suspensorium na mosznę, okłady z lodu na zajętą okolicę i podawanie środków przeciwbólowych. Należy rozważyć przyjęcie do szpitala pacjentów w starszym wieku z podejrzeniem nieprawidłowości anatomicznych w zakresie układu moczowo-płciowego, a także pacjentów, u których podejrzewa się ropień i pacjentów zdradzających objawy toksemi
źródło: Książka medycyna ratunkowa
